اچدکمه بالایی کلایمر را بزنید و خود را برای یک سواری طولانی آماده کنید: فقط چند روز دیگر از فضا برمی‌گردید! کلایمرهایی که می توانند فراتر از زمین بزرگ شوند، مطمئناً تخیل مردم را در حدود یک دهه از زمانی که دانشمندان فضایی برای اولین بار آنها را پیشنهاد کردند، به خود جلب کرده اند – و جای تعجب نیست. اما در زمان آنها کلایمرهای اداری معمولی احتمالاً به همان اندازه رادیکال به نظر می رسیدند. این فقط مصالح ساختمانی درخشانی مانند فولاد و بتن نبودکه به آسمان‌خراش‌های مدرن اجازه می‌داد تا تا ابرها اوج بگیرند: این اختراع در سال 1861 کلایمر مطمئن و مطمئن توسط مردی به نام الیشا گریوز اوتیس از یونکرز، نیویورک بود. اوتیس به معنای واقعی کلمه چهره زمین را با توسعه ماشینی تغییر داد که او فروتنانه آن را “بهبود دستگاه کلایمر” نامید که به شهرها اجازه می داد هم به صورت عمودی و هم افقی گسترش یابند. به همین دلیل است که اختراع او را به درستی می توان به عنوان یکی از مهم ترین ماشین های تمام دوران توصیف کرد. بیایید نگاهی دقیق تر به کلایمرها بیندازیم و دریابیم که چگونه کار می کنند!

عکس: دکمه بالا تا کجا شما را می برد؟ تمام راه به فضا؟ ناسا در حال حاضر روی کلایمری کار می کند که می تواند مواد را از سطح زمین به مدار زمین ثابت، 35786 کیلومتر (22241 مایل) بالاتر برساند. تصویر توسط هنرمند پت رالینگ توسط مرکز پرواز فضایی مارشال ناسا (NASA-MSFC) .

فهرست
کلایمر چیست؟
چگونه کلایمرها از انرژی استفاده می کنند
یک کلایمر چقدر انرژی مصرف می کند؟
وزنه تعادل
ترمز ایمنی
نحوه کار کلایمر اصلی Otis
فرمانداران سرعت
سایر سیستم های ایمنی
کلایمر هیدرولیک چگونه کار می کند؟
اطلاعات بیشتر
کلایمر چیست؟
اثر هنری برچسب‌گذاری شده که بخش‌های اصلی کلایمر را نشان می‌دهد. برگرفته از بروشور Otis به تاریخ 1900.

آثار هنری: به استثنای سیستم‌های کنترل الکترونیکی، مکانیسم اساسی کلایمرهای کششی (آنهایی که توسط کابل‌ها بالا و پایین کشیده می‌شوند) در بیش از یک قرن تغییر چندانی نکرده است. این نمودار از یک بروشور تاریخی Otis مربوط به سال 1900 به دست آمده از آرشیو اینترنت .

نکته آزاردهنده در مورد کلایمرها (اگر می خواهید آنها را درک کنید) این است که قسمت های کار آنها معمولاً پوشیده است. از دیدگاه شخصی که از لابی به طبقه هجدهم سفر می کند، کلایمر به سادگی یک جعبه فلزی با درهایی است که در یک طبقه بسته می شود و سپس دوباره در طبقه دیگر باز می شود. برای کسانی از ما که کنجکاوتر هستند، بخش های کلیدی کلایمر عبارتند از:

یک یا چند ماشین (جعبه های فلزی) که بالا و پایین می روند.
وزنه های تعادلی که ماشین ها را متعادل می کند.
یک موتور الکتریکی که اتومبیل ها را بالا و پایین می کند، از جمله سیستم ترمز . (برخی کلایمرها به جای آن از مکانیزم های هیدرولیکی استفاده می کنند.)
سیستمی از کابل‌ها و قرقره‌های فلزی قوی که بین ماشین‌ها و موتورها حرکت می‌کنند.
سیستم های ایمنی مختلف برای محافظت از مسافران در صورت پاره شدن کابل.
در ساختمان‌های بزرگ، یک سیستم کنترل الکترونیکی که اتومبیل‌ها را با استفاده از به اصطلاح «الگوریتم کلایمر» (نوعی پیچیده از منطق ریاضی) به طبقات صحیح هدایت می‌کند تا اطمینان حاصل شود که تعداد زیادی از افراد در سریع‌ترین و کارآمدترین بالا و پایین حرکت می‌کنند. راه (به ویژه در آسمان خراش های بزرگ و شلوغ در ساعت شلوغی مهم است). سیستم‌های هوشمند طوری برنامه‌ریزی شده‌اند که در ابتدای روز تعداد افراد بیشتری را به سمت بالا از پایین و در پایان روز برعکس می‌برند.
کلایمر مدرن فولادی و شیشه ای.

عکس: یک کلایمر معمولی، مدرن و با کنترل الکترونیکی. اگر منتظر بمانید تا ماشین ها از مسیر خارج شوند، اغلب می توانید برخی از کارها را ببینید و بفهمید کدام بیت ها چه کاری را انجام می دهند.

چگونه کلایمرها از انرژی استفاده می کنند
از نظر علمی، کلایمرها همه چیز در مورد انرژی هستند . برای رفتن از زمین به طبقه هجدهم با راه رفتن از پله ها، باید وزن بدن خود را در مقابل نیروی کشش به سمت پایین گرانش حرکت دهید . انرژی ای که در این فرآیند مصرف می کنید (بیشتر) به انرژی بالقوه تبدیل می شود ، بنابراین بالا رفتن از پله ها باعث افزایش انرژی بالقوه شما (بالا رفتن) یا کاهش انرژی بالقوه شما (پایین رفتن) می شود. این مثالی از قانون بقای انرژی در عمل است. شما واقعاً در بالای ساختمان انرژی بالقوه بیشتری نسبت به پایین آن دارید، حتی اگر احساس متفاوتی نداشته باشد.

برای یک دانشمند، کلایمر صرفاً وسیله‌ای است که انرژی بالقوه افراد را افزایش یا کاهش می‌دهد، بدون اینکه نیازی به تامین آن انرژی داشته باشند: کلایمر در هنگام بالا رفتن به شما انرژی بالقوه می‌دهد و زمانی که شما در حال بالا رفتن هستید انرژی بالقوه را از شما می‌گیرد. پایین آمدن در تئوری، به نظر می رسد به اندازه کافی آسان است: کلایمر به هیچ وجه نیازی به مصرف انرژی زیادی نخواهد داشت، زیرا همیشه به همان اندازه (هنگامی که پایین می آید) به همان اندازه که خارج می شود (وقتی بالا می رود) باز می گردد. متأسفانه، به این سادگی نیست. اگر تمام کلایمر یک کلایمر ساده با قفسی که از روی قرقره می گذرد بود، انرژی قابل توجهی برای بلند کردن افراد مصرف می کرد، اما هیچ راهی برای بازگرداندن آن انرژی نداشت:گرما ) وقتی مردم پایین آمدند.

یک کلایمر چقدر انرژی مصرف می کند؟
چاه کلایمر که کابینی را نشان می دهد که توسط کابل های متعدد پشتیبانی می شود.

عکس: کلایمرها فقط از یک کابل آویزان نمی شوند: چندین کابل قوی وجود دارد که کابین را در صورت پاره شدن نگه می دارد. اگر بدترین اتفاق بیفتد، متوجه خواهید شد که اغلب یک تلفن اینترکام اضطراری وجود دارد که می‌توانید از آن در کابین کلایمر برای درخواست کمک استفاده کنید.

اگر یک کلایمر مجبور باشد یک فیل (با وزن فرض کنید 2500 کیلوگرم) را در فاصله 20 متری در هوا بلند کند، باید 500000 ژول انرژی پتانسیل اضافی را به فیل بدهد. اگر لیفت را در 10 ثانیه انجام دهد، باید با سرعت 50000 ژول در ثانیه یا 50000 وات کار کند که حدود 20 برابر قدرتی است که یک توستر برقی معمولی استفاده می کند.

فرض کنید کلایمر در تمام طول روز فیل ها را حمل می کند (10 ساعت یا 10 × 60 = 600 دقیقه یا 10 × 60 × 60 = 36000 ثانیه) و نیمی از آن زمان (18000 ثانیه) را بلند می کند. به مجموع کلی 18000 × 50000 = 900 میلیون ژول (900 مگاژول) انرژی نیاز دارد که در اصطلاح آشناتر برابر با 250 کیلووات ساعت است.

در واقع، کلایمر 100 درصد کارآمد نخواهد بود: تمام انرژی که از منبع الکتریسیته مصرف می‌کند به طور کامل به انرژی بالقوه در فیل‌های در حال رشد تبدیل نمی‌شود. برخی از آنها در اثر اصطکاک، صدا ، گرما ، مقاومت هوا (کشش) و سایر تلفات در مکانیسم از بین می روند. بنابراین مصرف واقعی انرژی تا حدودی بیشتر خواهد بود.

به نظر مقدار زیادی انرژی است – و همینطور است. اما بسیاری از آن را می توان با استفاده از وزنه تعادل ذخیره کرد .

وزنه تعادل
وزنه تعادل روی چرخ ها و مسیرهای داخل چاه کلایمر.

عکس: وزنه تعادل بر روی چرخ هایی که مسیرهای راهنما را در کنار چاه کلایمر دنبال می کنند بالا و پایین می رود. کابین کلایمر در بالای این چاه قرار دارد (خارج از دید) بنابراین وزنه تعادل در پایین است. هنگامی که خودرو به سمت پایین میل حرکت می کند، وزنه تعادل به سمت بالا حرکت می کند و بالعکس. هر خودرو وزنه تعادل خود را دارد تا خودروها بتوانند مستقل از یکدیگر کار کنند. در این تصویر، درهای هر طبقه را نیز مشاهده می کنید که تنها زمانی باز و بسته می شوند که کابین کلایمر با آنها هماهنگ باشد.

در عمل، کلایمرها کمی متفاوت از کلایمرهای ساده کار می کنند. کابین کلایمر توسط یک وزنه تعادل سنگین متعادل می شود که وزن آن تقریباً به اندازه کابین در هنگام بارگیری نیمه پر است (به عبارت دیگر، وزن خود کابین به اضافه 40 تا 50 درصد کل وزنی که می تواند حمل کند). وقتی کلایمر بالا می‌رود، وزنه تعادل پایین می‌آید و برعکس، که از چهار راه به ما کمک می‌کند:

وزنه تعادل بالا و پایین کردن ماشین را برای موتور آسان‌تر می‌کند، همانطور که نشستن روی اره برقی بلند کردن وزن یک نفر را در مقایسه با بلند کردن او در بازوها آسان‌تر می‌کند. به لطف وزنه تعادل، موتور برای حرکت به سمت بالا یا پایین به نیروی بسیار کمتری نیاز دارد. با فرض اینکه وزن خودرو و محتویات آن بیشتر از وزنه تعادل باشد، تنها چیزی که موتور باید آن را بلند کند اختلاف وزن بین این دو است و نیروی اضافی برای غلبه بر اصطکاک در قرقره ها و غیره تامین می کند.
از آنجایی که نیروی کمتری وارد می‌شود، فشار کمتری روی کابل‌ها وارد می‌شود که این امر کلایمر را کمی ایمن‌تر می‌کند.
وزنه تعادل مقدار انرژی مورد نیاز موتور را کاهش می دهد. این به طور شهودی برای هر کسی که تا به حال روی اره نشسته است آشکار است: با فرض اینکه اره به درستی متعادل باشد، می توانید بدون اینکه واقعاً خسته شوید، هر چند بار بالا و پایین بپرید – کاملاً متفاوت از بلند کردن یک نفر در آغوشتان است. خیلی زود شما را خسته می کند این نکته نیز از مورد اول به دست می‌آید: اگر موتور از نیروی کمتری برای حرکت دادن خودرو به همان فاصله استفاده می‌کند، در مقابل نیروی گرانش کار کمتری انجام می‌دهد.
وزنه تعادل میزان ترمز مورد نیاز کلایمر را کاهش می دهد. تصور کنید وزنه تعادل وجود نداشت: یک کابین کلایمر با بار سنگین واقعاً به سختی به سمت بالا کشیده می شد، اما در سفر برگشت، اگر نوعی ترمز محکم برای متوقف کردن آن وجود نداشت، به تنهایی به سمت زمین می دوید. وزنه تعادل کنترل کابین کلایمر را بسیار آسان می کند.
در طراحی متفاوتی که به عنوان کلایمر بدون وزنه دوبلکس شناخته می‌شود، دو کابین به دو انتهای یک کابل متصل می‌شوند و به طور موثر یکدیگر را متعادل می‌کنند و نیاز به وزنه تعادل را از بین می‌برند.

ترمز ایمنی
همه کسانی که تا به حال با کلایمر سفر کرده‌اند همین فکر را داشته‌اند: اگر کابلی که این وسیله را نگه می‌دارد ناگهان بشکند چه؟ مطمئن باشید جای نگرانی نیست در صورت قطع شدن کابل، انواع سیستم های ایمنی از برخورد کابین کلایمر به کف جلوگیری می کند. این نوآوری بزرگی بود که الیشا گریوز اوتیس در دهه 1860 انجام داد. کلایمرهای او به سادگی توسط طناب پشتیبانی نمی شدند: آنها همچنین دارای یک سیستم ضامن دار به عنوان پشتیبان بودند. هر خودرو بین دو ریل راهنمای عمودی با دندانه‌های فلزی محکمی که تا انتها روی آن‌ها تعبیه شده بود، حرکت می‌کرد. در بالای هر خودرو، یک مکانیسم فنری با قلاب های متصل وجود داشت . اگر کابل پاره می شد، قلاب ها به سمت بیرون می آمدند و به دندانه های فلزی در ریل های راهنما گیر می کردند و ماشین را به طور ایمن در موقعیت قفل می کردند.

نحوه کار کلایمر اصلی Otis
اثر هنری: کلایمر اوتیس. به لطف شگفتی های اینترنت، نگاه کردن به اسناد ثبت اختراع اصلی و فهمیدن اینکه مخترعان دقیقاً به چه چیزی فکر می کردند واقعاً آسان است. در اینجا، با حسن نیت از اداره ثبت اختراع و علائم تجاری ایالات متحده، یکی از نقاشی هایی است که الیشا گریوز اوتیس با پتنت “دستگاه کلایمرنده” خود به تاریخ 15 ژانویه 1861 ارائه کرده است. من آن را کمی رنگ آمیزی کردم تا درک آن آسان تر باشد.

نمودار اصلی ثبت اختراع نشان می دهد که چگونه ترمز ایمنی کلایمر کار می کند که توسط الیشا گریوز اوتیس در سال 1861 ترسیم شده است.
بسیار ساده شده است، در اینجا نحوه کار آن آمده است:

محفظه کلایمر (1، سبز) توسط یک کلایمر و سیستم قرقره (2) و یک وزنه متحرک (در این تصویر قابل مشاهده نیست) بالا و پایین می رود. می‌توانید ببینید که کلایمر چگونه بین میله‌های راهنمای عمودی حرکت می‌کند: این کلایمر فقط به طرز احمقانه‌ای از طناب آویزان نمی‌شود.
کابلی که تمام کارها را انجام می دهد (3، قرمز) به دور چندین قرقره و درام سیم پیچ اصلی می پیچد. فراموش نکنید که این کلایمر قبل از اینکه کسی واقعاً از برق استفاده کند اختراع شد : با دست بالا و پایین می آمد.
در بالای کابین کلایمر، مکانیزم ساده ای وجود دارد که از بازوها و محورهای فنری تشکیل شده است (4). اگر کابل اصلی (3) پاره شود، فنرها دو میله محکم به نام “پال” (5) را بیرون می کشند تا در قفسه های عمودی دندانه های رو به بالا (6) در دو طرف قفل شوند. این دستگاه جغجغه مانند کلایمر را به طور ایمن در جای خود محکم می کند.
چرخ هایی که کابین کلایمر را هدایت می کنند.

عکس: یک کلایمر مدرن شباهت زیادی با طرح اصلی Otis دارد. در اینجا می‌توانید چرخ‌های کوچکی را در لبه‌های کابین کلایمر ببینید که به آن کمک می‌کند به آرامی به سمت بالا و پایین میله‌های راهنما حرکت کند.

به گفته اوتیس، بخش کلیدی این اختراع این بود: «با شکل گیری پنجه ها و دندانه های قلاب قفسه ها، اساساً همانطور که نشان داده شده است، به طوری که وزن سکو، در صورت شکستن طناب، باعث ایجاد پنجه ها می شود. و دندان ها به هم قفل شوند و از احتمال جدا شدن آن ها جلوگیری شود.»

اگر توضیح دقیق تری می خواهید، نگاهی به حق اختراع اصلی Otis، پتنت ایالات متحده شماره 31,128: بهبود در دستگاه کلایمر بیاندازید . نحوه عملکرد وینچ و قرقره ها با وزنه تعادل را به طور کامل تر توضیح می دهد.

آیا اوتیس کلایمر را اختراع کرد؟
نه. او کلایمر ایمنی را اختراع کرد : او اشاره کرد که چگونه کلایمرهای معمولی ممکن است از کار بیفتند و طرح بهتری ارائه کرد که آنها را ایمن تر می کرد. قدمت کلایمر اوتیس به اواسط قرن نوزدهم می رسد، اما کلایمرهای معمولی قدمت بسیار دورتری دارند – به دوران یونان و روم. ما می توانیم آنها را به انواع کلی تری از تجهیزات کلایمر مانند جرثقیل ها، بادگیرها و کاپستان ها ردیابی کنیم . وسایل باستانی بالا بردن آب مانند shaduf (گاهی اوقات املای shadoof)، بر اساس نوعی طرح اره چرخان، ممکن است الهام بخش استفاده از وزنه تعادل در کلایمرها و کلایمرهای اولیه باشد.

فرمانداران سرعت
اکثر کلایمرها دارای یک سیستم تنظیم سرعت کاملاً مجزا به نام گاورنر هستند که یک چرخ طیار سنگین با بازوهای مکانیکی عظیم در داخل آن تعبیه شده است. معمولاً بازوها در داخل فلایویل توسط فنرهای سنگین نگه داشته می شوند، اما اگر کلایمر خیلی سریع حرکت کند، به سمت بیرون پرواز می کنند و مکانیزم اهرمی را فشار می دهند که یک یا چند سیستم ترمز را از بین می برد. اول، ممکن است برق موتور کلایمر را قطع کنند. اگر شکست بخورد و کلایمر به شتاب خود ادامه دهد، بازوها حتی بیشتر به بیرون پرواز می کنند و مکانیسم دوم را با ترمز فشار می دهند. برخی از فرمانداران کاملاً مکانیکی هستند. بقیه الکترومغناطیسی هستند. برخی دیگر از ترکیبی از قطعات مکانیکی و الکترونیکی استفاده می کنند.

چیدمان قطعات کلیدی در کلایمر مدرن شامل موتور، وزنه تعادل و گاورنر.

اثر هنری: فرماندار چگونه کار می کند. موتور کلایمر (1) چرخ دنده های (2) را به حرکت در می آورد که شیار (3) را می چرخاند – چرخی شیاردار که کابل اصلی را هدایت می کند. کابل از وزنه تعادل (4) و کلایمر (5) پشتیبانی می کند. یک کابل گاورنر جداگانه (6) به کابین کلایمر و مکانیزم گاورنر در سمت راست متصل شده است. گاورنر شامل یک چرخ طیار با بازوهای گریز از مرکز در داخل آن است (7). اگر کلایمر خیلی سریع حرکت کند، بازوها به سمت بیرون پرواز می کنند و مکانیزم ایمنی را از کار می اندازند که ترمزهایی را روی کابل گاورنر (8) اعمال می کند و سرعت آن را کاهش می دهد. از آنجایی که کابل گاورنر در حال حاضر کندتر از کابل اصلی و خود کابین حرکت می کند، مکانیسم دیگری را فعال می کند که باعث می شود ترمزهای اصطکاکی از کابین کلایمر به ریل های راهنمای بیرونی آن شلیک کنند و آن را به آرامی و ایمن به حالت توقف درآورند. راه به مکانیسم ایمنی اصلی Otis).

گاورنر کلایمر مکانیکی Otis از دهه 1960 از پتنت ایالات متحده 3,327,811.

آثار هنری: نمونه ای از مکانیزم گاورنر کاملاً مکانیکی که توسط مهندسان Otis در دهه 1960 طراحی شد. شما می توانید فلایویل (خاکستری) را با بازوهای گریز از مرکز در داخل (آبی روشن) و فنرهایی که آنها را نگه می دارند (زرد) ببینید. وقتی چرخ خیلی سریع می‌چرخد، بازوها به سمت بیرون پرواز می‌کنند و یک دستگاه ترمز که یک جفت بازوی فنری (آبی تیره‌تر) را روی طناب گاورنر (قهوه‌ای) اعمال می‌کند، خاموش می‌شود. از ثبت اختراع ایالات متحده 3,327,811: فرماندار توسط جوزف ماستروبرت، شرکت Otis Elevator، ثبت اختراع در 27 ژوئن 1967. آثار هنری با حسن نیت از اداره ثبت اختراع و علائم تجاری ایالات متحده (با رنگ اضافه شده برای درک آسانتر).

کلایمر، موتور و گاورنر سانتریفیوژ کلایمر Otis.

عکس: کلایمرهای قدیمی‌تر گاهی از محافظ‌های گریز از مرکز استفاده می‌کردند، با دو گوی فلزی کوچک سنگین که در حین چرخش به سمت بالا و بیرون حرکت می‌کردند و اگر خیلی سریع و خیلی دور حرکت می‌کردند، کابین را قفل می‌کردند. این موتور کلایمر و کلایمر (چپ) و گاورنر گریز از مرکز (راست) در کلایمر قدیمی Otis در سد گرند کولی است. عکس توسط جت لو، کتابخانه کنگره ، بخش چاپ و عکس، HAEL WASH,13-GRACO,1A–32.

سایر سیستم های ایمنی
کلایمرهای مدرن دارای چندین سیستم ایمنی هستند. مانند کابل های یک پل معلق ، کابل در کلایمر از رشته های فلزی طناب سیمی که به هم تابیده شده اند، ساخته شده است، بنابراین یک شکست کوچک در یک قسمت از کابل، حداقل در ابتدا، مشکلی ایجاد نمی کند. اکثر کلایمرها همچنین دارای کابل های متعدد و مجزا هستند که از هر کابین پشتیبانی می کنند، بنابراین خرابی کامل یک کابل باعث می شود که سایر کابل ها در جای خود کار کنند. حتی اگر همه کابل ها بشکنند، این سیستم همچنان خودرو را در جای خود نگه می دارد.

در نوامبر 2018، به طور گسترده در حساب‌های رسانه‌ای بیش از حد پرحرارت گزارش شد که یک کابین کلایمر در خیابان میشیگان شمالی 875 در شیکاگو (آسمان‌خراشی که قبلا با نام John Hancock Cente شناخته می‌شد) پس از خرابی کابل، 84 طبقه به پایین سقوط کرده است. در واقع، همانطور که گزارش تفصیلی بازرس ایمنی بعداً مشخص کرد، تنها یکی از هفت طناب کلایمر شکسته بود و شش کابل دست نخورده دیگر اجازه فرود آهسته و کنترل شده از طبقه 20 به طبقه 11 را داده بود، جایی که در نهایت مسافران نجات یافتند. سیستم های ایمنی کلایمر دقیقاً همانطور که طراحی شده بود کار می کرد و “هیچ وقت از کنترل یا ناامن نبود.”

کابین کلایمر در خیابان میشیگان شمالی 875 در شیکاگو، مرکز جان هنکاک.

عکس: یکی از کلایمرهای خیابان میشیگان شمالی 875 در شیکاگو. سیستم های ایمنی چندگانه تضمین می کند که شما حتی در صورت خرابی کابل به زمین بازگردید. عکس از پروژه آمریکای کارول ام. هایسمیت در آرشیو کارول ام. هایسمیت، کتابخانه کنگره ، بخش چاپ و عکس.

در نهایت، اگر تا به حال به یک کلایمر شیشه‌ای شفاف نگاه کرده باشید، متوجه یک بافر هیدرولیک یا فنر گازی غول‌پیکر در پایین شده‌اید تا در صورت از کار افتادن ترمز ایمنی، در برابر ضربه از ضربه محافظت کند. به لطف الیشا گریوز اوتیس، و بسیاری از مهندسان بااستعداد که راه او را دنبال کرده‌اند، شما در داخل کلایمر بسیار امن‌تر از خودرو هستید.

کلایمر هیدرولیک چگونه کار می کند؟
کلایمرهایی که با کابل و چرخ کار می کنند گاهی اوقات کلایمر کششی نامیده می شوند ، زیرا شامل یک موتور است که روی کابین و وزنه تعادل می کشد. با این حال، همه کلایمرها به این شکل کار نمی کنند. در ساختمان‌های کوچک، یافتن کلایمرهای هیدرولیکی که با استفاده از یک قوچ هیدرولیک (یک پیستون پر از مایع شبیه به آنهایی که ماشین‌های ساختمانی مانند بولدوزر و جرثقیل را کار می‌کنند) یک کابین را بالا و پایین می‌آورند، بسیار رایج است. کلایمرهای هیدرولیک از نظر مکانیکی ساده‌تر و در نتیجه نصب ارزان‌تر هستند، اما از آنجایی که معمولاً از وزنه‌های تعادل استفاده نمی‌کنند، انرژی بیشتری برای بالا و پایین بردن کابین مصرف می‌کنند. گاهی اوقات رام هیدرولیک مستقیماً در زیر ماشین نصب می شود و آن را بالا و پایین می کند (طراحی که به عنوان عمل مستقیم شناخته می شود.) . از طرف دیگر، اگر فضایی برای انجام این کار وجود نداشته باشد، می توان قوچ را در کنار شفت کلایمر نصب کرد و با استفاده از سیستمی از طناب ها و شیارها (در طرحی که به نام اثر غیرمستقیم شناخته می شود ) ماشین را به کار انداخت. کلایمرهای پیچیده تر، مانند آنچه در اینجا نشان داده شده است، از چندین سیلندر هیدرولیک و وزنه تعادل استفاده می کنند.