پیوندهای پخش کننده شاید سخت ترین گرافت ها برای قرار دادن با استفاده از روش اندونازال باشند. اگرچه رویکرد  عمل بینی باز درج آسان‌تر را تسهیل می‌کند، رویکرد درون بینی توسط نویسنده ارشد (PJM) در بسیاری از موارد استفاده می‌شود. در موارد انسداد راه هوایی، روش اندونازال برای قرار دادن گرافت ایده آل است. محل قرارگیری زیر مخاطی حداکثر باز شدن دریچه داخلی بینی را ارائه می دهد. یک پاکت دقیق در امتداد پشتی جانبی بین سپتوم پشتی و غضروف های جانبی فوقانی ایجاد می شود. یک فریزر کوچک برای بلند کردن جیب کوچک استفاده می شود. اگر پیوند به درستی قرار داده شود، باید غضروف جانبی فوقانی را به سمت جانبی فشار دهد. اگر جیب دقیق باشد نیازی به قرار دادن بخیه نیست.

در یک ثلث میانی با انحراف شدید، جداسازی غضروف های جانبی فوقانی ممکن است جراحی بینی  به دلیل آسیب دیدگی غضروف جانبی فوقانی ضروری باشد. همچنین ممکن است به تجسم انحراف سپتوم پشتی کمک کند. در این مثال، قرار دادن پیوند پخش کننده بهتر است به صورت خارج مخاطی قرار گیرد. این می تواند با استفاده از تکنیک اندونازال چالش برانگیز باشد. یک جمع کننده معکوس برای بالا بردن بافت های نرم بر روی پشتی استفاده می شود. غضروف جانبی فوقانی از تیغه بینی جدا می شود و تلاش دقیقی برای ماندن خارج مخاطی صورت می گیرد. پیوند پخش کننده مد شده در جیب قرار می گیرد و با بخیه 4-0 پلی دیوکسانون (PDS) بخیه می شود.